Het liefdesverhaal dat er geen is

De nieuwe literaire sensatie wordt ze genoemd – en dat beaamt ook het lovende citaat van Herman Brusselmans op de achterflap – maar is dat werkelijk zo? Dit boek fluistert van wel. Want de debuutroman van Zita Theunynck – copywriter, blogger en Charlie-redacteur – vroeg wat geduld, omarmde dan, deed intens hopen en gaf uiteindelijk een slag in het gezicht.

Hoofdpersoon Anna staat huilend op het perron in Montpellier, wanneer ze de brieven die Leonard haar gedurende enkele maanden schreef, per trein van zich ziet wegrijden. Alle 23, samen met het boek waarin ze ze bewaarde. En die brieven krijg je meteen ook te lezen, één na één, los van het verhaal. Het zijn kapstokjes waaraan hun liefdesverhouding later zal worden opgehangen. Het is ook het moment waarop de spanningsboog zich ontspint, want je blijft achter met de vraag: wat gebeurde er toch tussen die twee?

‘Alleen spijt komt te laat.’ Ik bedoel dat letterlijk zo: enkel en alleen spijt komt écht te laat. Bussen, treinen, je allereerste echte orgasme, mensen, de spaghetti bolognese die je anderhalf uur geleden besteld hebt: het zijn geen van alle dingen waar je een leven lang van wakker ligt. Van spijt wel. Van alle dingen des levens is spijt het enige dat werkelijk té laat kan komen. Verder is te laat komen nooit zo dramatisch als het lijkt.

In het tweede deel duik je hun liefdesverhaal in, door de ogen van Leonard. Hij richt zich tot Anna en wandelt door hun verleden en zijn schrijfsels. Van hun vrolijke verliefdheidsroes tot de emotioneel onwennige paringsdans die de twee gekwetste zielen aan het eind maakten. Scène na scène valt de puzzel in elkaar, en krijgen de brieven betekenis. Losse eindjes worden aan elkaar vastgeknoopt. En toch zegt Leonards verhaal niet alles, want pas wanneer Anna aan het eind nog even aan het woord komt, krijgt die ene dag pas echt kleur. En geen frisgeel, dat is duidelijk, maar pikzwart, of wat had je gedacht?

Anna, was jij niet klaar voor mijn vraag? Of was ik niet klaar voor je antwoord?

Zita Theunynck schreef met Het wordt spectaculair. Beloofd. – erg mooi vormgegeven trouwens, met de zachtroze kaft in de vorm van een brief – een bitterzoete liefdesroman over het liefhebben van de liefde, voor iemand durven kiezen en het vaak onbekende verhaal achter twijfels en kwetsuren. Het boek ruikt naar chicklit, maar snijdt dieper dan je zou denken. Theunynck zorgt met het idee van de verloren brieven bovendien voor een originele insteek: de manier waarop de neergeschreven woorden een andere betekenis krijgen bij de tweede brieflezing, is erg geslaagd. Ze hangen de rode draad op waarrond het verhaal is opgebouwd.

En dat verhaal, dat wordt met veel vaart verteld. Het thema is zwaarmoedig, maar de toon niet: behaaglijk geschreven liefdesbrieven – wat hadden we die graag zelf gekregen! – speelse metaforen en subtiele humor wisselen elkaar af. Haar beeldende, rechttoe rechtane taal met levensechte dialogen laat je de scènes zo voor de geest halen. Eens te meer omdat haar hoofdpersonages – die hier en daar wat meer uitwerking verdienden – rondlopen in Antwerpen, een extraatje voor liefhebbers van de stad.

Oooh, mijn lieve Anna. Jij bent zo’n gestoorde gordelmol. Voor het geval dat je dacht dat dit een subtiele manier was om je te zeggen dat je een puinhoop bent, dat is het niet. Anna, je bent zo’n ongelooflijke puinhoop met een pantser dat elk moment van je huid kan vallen.

Hoe kundig verteld ook, Het wordt spectaculair. Beloofd. brengt geen volledig vloeiend verhaal: één dat je van heden naar verleden sleurt, van Leonards beleving naar die van Anna, van verliefdheid naar weemoed en terug. Net zoals de relatie tussen Anna en Leonard, zou je kunnen zeggen. Maar de strakke structuur – dag per dag, soms uur per uur – belemmert samen met de typografische spielereien af en toe de vlotheid van het verhaal.

Met dit uiterst genietbare debuut komt het schrijftalent van Theunynck ongetwijfeld bovendrijven, maar het vraagt nog wat rijptijd. Dus ja, Het wordt spectaculair. Beloofd. fluistert dat er een nieuwe literaire stem is opgestaan. Nu maar hopen dat haar volgende boek dat zal uitschreeuwen.

Uitgeverij: Vrijdag

Jaar: 2017

Aantal pagina’s: 271