‘Een weekend aan zee met de vriendinnen!’, flapt het meest geplamuurde exemplaar van een groepje Limburgse vriendinnen er nog uit, nadat ze me naar de duur van de vertraging had gevraagd. ‘De trein Gent-Oostende komt zo dadelijk aan.’ Dit is het signaal: ze knallen flessen cava open, scheuren buizen Pringles los en maken herinneringen met kartonnen feesthoedjes. In mijn hoofd doe ik mee, terwijl in een andere coupé twee Nederlandse dames in serieus gesprek zijn. Hun voorhoofden gaan steeds meer op Engelse bulldogs lijken, wanneer de lachsalvo’s van de feesthoedjes hun klagerige stemmen overmeesteren. Mijn stem hangt er schrijvend tussenin.

Het zicht op De Krook doet mijn ogen langzamerhand veranderen van flauw naar focus (de sterke koffie van die ochtend had maar slapjes geholpen). En maar goed ook, want er staan ongemeen boeiende gesprekken op het programma van de Schrijfdag 2018, de jaarlijkse hoogmis van Creatief Schrijven. Feesthoed op, en gaan!

‘Maximum 3 keer per dag, minimum 3 keer per week’, oppert Kristof D’hanens over de frequentie van Facebook-posts, waarop Katrijn Van Bouwel hem gevat van repliek dient: ‘Klinkt als een medicijnvoorschrift.’ Het ijs is snel gebroken in dit debat over de kracht van sociale media. ‘Schrijven betekent meer dan ooit uit uw kot komen’, en de drie gasten doen dat elk anders. Siel Verhanneman deelt korte poëtische stukjes op Instagram, Kristof D’hanens geeft digitale communicatietrainingen bij I like Media en Katrijn Van Bouwel deelt zowel mopjes als literair-romantische frases op Twitter.

Terwijl Kristof sociale media sec vanuit algoritmes bekijkt, benaderen Siel en Katrijn het eerder menselijk-creatief, met integere posts die niet per se in functie van sociale media geschreven moeten worden. Interessant gesprek met veel animo over het nut van waardevolle volgers, in interactie gaan met je lezers en offline gaan voor online succes.

Later op de dag kruipt Katrijn Van Bouwel zelf in de moderatorsstoel bij twee schrijf- en illustratieduo’s die samen prentenboeken maken. ‘Studio Sesam, dat is dan een soort Tinder voor schrijvers en illustratoren?’ Het typeert inderdaad de samenwerking tussen Winny Ang en Fatinha Ramos, die door Studio Sesam aan elkaar werden gekoppeld, waardoor ze meer samen tot verhaal komen in hun creatief proces en naar eigen zeggen ‘meer dan één leven nodig hebben voor al hun ideeën’. Op een dag vind je de match van je leven.

In de week voordat de Schrijfdag eraan kwam, was ik blij geworden van een mailtje dat zei dat ik de winnaar was – zo bedankt, Creatief Schrijven! – van het prettig lezende Brieven aan een jonge schrijver. In dit boekje deelt Colum McCann schrijfadviezen uit van ‘Er zijn geen regels’ en ‘Faal, faal, faal’ tot ‘Blijf tekeergaan’ en – de belangrijkste, lijkt mij – ‘Als je je kont maar op de stoel houdt. Kont op de stoel. Kont op de stoel.’

Ook Ivo Victoria en Sanne Huysmans richten nu zo’n zelfgeschreven brief aan het publiek. ‘Léven is het eerste advies dat elke schrijver geeft’, geeft Ivo Victoria mee, waarop zijn collega’s goedkeurend knikken. In zijn ludiek opgestelde brief beargumenteert hij de beste fase in een schrijfcarrière: de schrijftijd voor je debuut, wanneer de recensent nog niet meeleest en je nog een belofte in je draagt. Genieten maar, niet-gepubliceerden! Ik voel mij aangesproken.

Schrijven is zitten. Daarom noemt Sanne Huysmans het ook wel ‘een betrekkelijk saaie bezigheid’, maar wel één die ‘de grootst mogelijke inspanning van het brein vergt’. Een strijd ook, klinkt het als ze haar brief voorleest, die nodig is om verhalen te kunnen vertellen die nog niet verteld zijn. Omring je je met mensen die je daarvoor ‘meedogenloos kritisch durven te behandelen’, dan lonkt de overwinning. Bam, feesthoed af!